Müge Çerman’ın Friendfeed’e yazdığı bir cümleyi okudum:¹

Garanti’nin çocukların çizgileriyle sürdürdüğü kampanyada, annesinin büyük bir mutfakla dünyanın en mutlu kadınına dönüşeceğini düşünen çocuğu büyük hayal kırıklıkları bekliyor ileride…

Çok haklı; hem de pek çok…

2004 – 2005 yılları… “Yaşam evresine yönelik pazarlama” (life stages marketing) yapacağız. Öyle karından atmaca olmaz. Bilimsel çalışacağız. Uyguladık nitekim…

Önce hangi yaşam evresinde bankacılığa daha fazla gerek duyulduğu araştırıldı. Sonuç: Çocukların 6 – 11 yaş arasında olduğu aileler…

B sosyo-ekonomik statü’de  “odak grup” (focus group) çalışmaları yapıldı.

Babalar için 6, anneler için 4 grup izlendi.

Babalar çoğunlukla kendi işyeri olan küçük işletme sahipleri veya orta kademe yönetici idiler. Anneler ya “ev kadını”ya da kocasının işyerinde muhasebe, vb… işleri ile ilgilenmekteydiler. Sadece bir tane, boşanmış ve çocuğuna bakan anne vardı.

İhtiyaçlarını, hedeflerini, beklentilerini öğrenmek için şöyle soruldu: “Fazladan her ay 250 lira gelse, nereye harcardınız?” Bu tutar sonra 500, 1000, 2000, 5000 diye artırılıyordu.

Babalar, “çocukların eğitimi” diye başladılar. Ancak miktar çok yükselince kendi keyifleri için “av tüfeği, bir sandal, vb…” demeye başladılar.

Kadınlar ise, “güzellik, bakım, vb…” diye başladılar (çocuğuna bakan o bir tek anne dışında). Miktar çok artınca da “güzellik” devam etti. “Muzaffer’in enstitüsü, estetik ameliyat…” ortaya çıktı.

Sadece bir iki tane “çocuğum yabancı dil öğrensin diye yurt dışında bir kursa gönderirim” diyen oldu.  (O da, miktar iyice artınca…)

Bütün “anne” gruplarında aynı sonuçlar çıktı.

Odak grup çalışmalarını izleyen genç arkadaşlar şaşkına döndü… “Gidince annemin elini öpeceğim” diyenler mi ararsınız, yakında evleneceği için mosmor olanlar mı?

Demem o ki, varsaymayın; araştırın. Çok şey öğrenirsiniz.

10 Şubat 2010