GSM şirketi “Her yöne sınırsız” diye reklam yapmış. Bu sloganı söylerken “10 bin dakikadan fazla konuşulmayacağını” umuyormuş.

Bir müşteri 23 Nisan-22 Mayıs tarihleri aralığında 25 bin 482 dakika (30 gün boyunca günlük ortalama 14 saatten fazla) konuşmuş.

Fatura 7 bin 576 TL gelmiş. Müşteri de “sınırsız tarifesinin 66,70 lira olduğunu” söyleyerek itiraz etmiş. Konu mahkemeye yansımış. Tüketici Mahkemesi müşteri lehine karar vermiş. İş temyize (Yargıtay’a) gitmiş. Yargıtay 13. Hukuk Dairesi, Tüketici Mahkemesi kararını onaylamış.

Kararda “tüketicinin bu kampanyayı kötüye kullandığının anlaşılmasına rağmen davalı şirketin bir kampanya başlattığı, bununla ilgili reklamlar ve ilanlar yaptığı ve taahhüdünü yerine getirmesi gerektiği” bildirilmiş.

Ayrıntıları gazeteden ^[1] okuyabilirsiniz.

Facebook’da bununla ilgili bir tartışmayı okudum. “Sınırsız” denildiği için “30 gün boyunca her gün 14 saatten fazla konuşmanın da ahlak dışı” olduğunu yazan kişiye bilinçsiz tüketici diyenler oldu. Oysa, tüketicinin “kötüye kullandığı” – ki bunun ahlaki deyimi çok açık – mahkeme tarafından da belirtilmiş.

Yurtdışında bir blogda “ömür boyu garanti” deyimi üzerine “satın alanın ömrü mü, ürünün doğal kullanım ömrü mü?” tartışması olmuştu. Kısmen yayınlamıştım ^[2].

Tartışmak istediğim, “bilinçli tüketici” ile “fırsatçı” veya “ahlak dışı” olanı ayıran nedir? Kendi görüşümü de yazayım. Bence bilinçli tüketici, fırsatları kötüye kullanmadan değerlendiren, hizmet / ürün aldığı şirketten memnun ise o şirketten ileride de hizmet almak için anlamlı oranda kâr etmesine de katkıda bulunan kişidir.

İyi hizmet/ürün alınan şirketlerin bir reklam söylemi nedeniyle ortadan kalkması veya aşırı zarar görüp bazı hizmetlerini durdurması, bilinçli tüketicinin  işine yaramaz. İşine yaramayanı yapan kişiye de bilinçli denemez.