Prof. Dr. Osman Ata Ataç anlatıyor:

Osman hocayı ODTÜ’de öğrencisi olduğum zaman tanıdım. Bana çok emeği geçmiştir. Sokrates’in Platon’u (bizde Eflatun diye bilinir), Platon’un da Aristo’yu eğittiği gibi benim üzerimde uğraşmış, bildiklerini düşündüklerini aktarmaya çaba sarf etmiştir.

Yirmi yıla yakın süresir Birleşmiş Milletlerde çalışmaktadır. Gelişmekte olan ülke KOBİ’lerinin uluslar arası ticarete hazırlanması projesini yönetmekte, bu konuda eğitimler vermektedir.

Yine gelişmekte olan ülkelerden birinde… Bir sürü iş adamı dinleyici… Osman hoca sahnede… Dinleyenlere soruyor:

– Finansal varlıklarınızı yöneten bir teşkilatınız var mı?

– “Elbette” diye yanıtlıyorlar. “Finansmandan sorumlu genel müdür yardımcısı (veya CFO) , onun altında koca bir departman…”

– İnsan Kaynakları için?…

– Olmaz mı? Personel Bölümü, işe alma, eğitim, kariyer planlama…. Birçok eleman çalışıyor.

– Duran varlıklarınızı yönetmek için ne yapıyorsunuz?

– İnşaat Emlak Bölümü var. Bakım–Onarım Departmanı var…

– Bilgiyi yönetmek için ne yapıyorsunuz?…

Bu soruya karma karışık yanıtlar.

Osman Ata Ataç yeniden anlatıyor:

“Kaynaklar nelerdir? diye soruyorum

• para,
• insan,
• duran varlıklar ve
• bilgi

diye yanıtlıyorsunuz.

Neden diğerlerini yönetmek için büyük departmanlar kuruyorsunuz da, çağın en önemli kaynağı olduğunu söylediğiniz bilgiyi yönetmek için bir ekip kurmuyorsunuz?”

NOT:

• Maslow’un hiyerarşisinde de önce “başkalarına” sonra “kendine” güvenir insan… İlginçtir ki diğer alanlarda da geçerlidir bu. Başkasını anlamayan, kendini anlayamaz.

Bilgi yönetimi konusunda da böyledir. Herkes uzun süre boyunca “bilgi en önemli kaynaktır” diye konuşur. Ama kendi söylediği bu cümlenin ne anlama geldiğini anlaması (maalesef) çoook uzun sürebilir.